BUDAYARENCANA

Satu lagi surat untuk emak…

Oleh Iman Ismail

Emak…. Emak apa khabar di sana? Along nak tulis surat puitis macam dalam filem, tapi Along tak reti. Asal emak boleh baca sudah memadai.

Sudahlah merajuk. Emak pulanglah. Adik berhari-hari nangis tak henti-henti. Tersedu-sedan. Bunyi macam-macam lagu. Tak berlagu pun ada.

Bapak kata emak balik ke kayangan. Balik ke tempat asal. Tidak. Bukan mati. Bukan mati yang selalu orang tua gebang cakap bila ibu atau bapa meninggal  mereka pergi ke kayangan sambil tunjuk jari ke langit. Emak balik ke kayangan sungguh-sungguh. Ini kayangan yang betul-betulkan, emak?

Emak lesap tahun 2018. Tahun sama waktu Thanos petik jari. Tapi along rasa emak hilang sebelum makhluk asing ungu petik jari lagi. Ya, along yakin sangat. Waktu emak ghaib adik masih belum cerai susu. Sampai hati emak tinggalkan kami terkontang-kanting. Emak masih ingat?

Sekarang tahun 2023. Tahun ini sedikit bulan lagi akan tutup tirai. Separuh penduduk bumi tiba-tiba muncul semula. Emak tahu tak, sebenarnya bukan separuh manusia sahaja yang hilang, haiwan-haiwan juga separuh hilang sebelum ini. Kata orang kampung sebab Hulk petik jari semula. Mudah betul bolak-balik realiti. Semudah petik jari. Tapi emak tetap tak balik-balik. Lima tahun kami tunggu. Jadi tugu.

Oh, maaf lupa nak cakap. Waktu semua orang menghablur perlahan-perlahan macam debu lima tahun lepas, adik juga salah satunya. Sekarang adik sudah balik. Tapi sampai sekarang adik tetap tak berhenti lagi nangis. Adik ingat dia cuma lesap beberapa minit mungkin. Umur dia statik, 13 bulan – sama waktu emak tinggalkan dia. Sepatutnya dia dah masuk prasekolah.

Sebenarnya along tertanya-tanya sangat. Kenapa emak kahwin dengan bapak? Aduh! Kutuk lebih-lebih bapak sendiri pula. Bapak tak kacak langsung. Kalau letak skala mungkin 0.9 daripada 10. Macam Belle jatuh cinta dengan The Beast. Macam Shrek kahwin dengan Puteri Fiona. Syukur along tak mewarisi gen bapak.

Kadang-kadang ada orang kampung datang rumah kita. Kutip debu keliling rumah. Maklumlah dalam rumah ini ada pari-pari pernah tinggal dahulu. Bengap orang kampung kita (kecuali along). Along rasa barangkali mereka baru lepas layan Tinker Bell. Siapa yang tak mahu terbang. Kalau ada yang baik hati akan hulur duit. Dengan besar hati kami terima. Duit dapat, rumah bersih pun dapat.

Seminggu sekali along akan ulang-alik ke pejabat pos. Tentunya bukan pos surat ke alamat emak. Along tak tahu-menahu alamat emak. Along pos surat kepada Tuhan. Surat yang emak sedang baca sekarang ini akan along kirim ke Dia. Rupa-rupanya selama lima tahun posmen peram surat-surat along. Seandainya bermanfaat macam peram arak bagus jugak! Sial punya posmen! Emak tahu dia kata apa? Dia kata: aku ada dendam tak sudah dengan bapak kau, sebab kahwin dengan perempuan yang aku cinta. Entah. Dia yang sasau tergilakan emak. Apa kaitan dengan along? Memang along ini pelanduk yang mati dekat tengah-tengah dua ekor gajah.

Along nak kongsi satu fakta. Betul kata orang, posmen kampung kita memang kacak. Jauh sangat. Jauh sangat beza dengan bapak. Sekarang along faham sebab emak pilih bapak. Tak ada siapa nak kahwin dengan setan. Lagipun pari-pari mana boleh bersatu dengan setan. Kes-kes terpencil mungkin ada. Dia ingat dia serigala yang jatuh cinta dengan biri-biri.

Emak tahu siapa antara kami yang paling menderita? Laki emaklah, siapa lagi! Setiap hari dia selalu ingatkan along jangan cuba ingat emak. Tengah makan. Tengah tidur. Dalam jamban pun sama. Along sebenarnya dah lupa tampang emak. Kata “jangan kau cuba ingat emak kau” menjadi bahan bakar terus menerus along senantiasa terkenang akan emak. Semacam ada satu persamaan aneh yang sangat sukar dimengerti akal.

Emak, pulanglah. Pintu rumah sentiasa ternganga untuk emak. Itulah yang bapak selalu pesan kepada along. Along malas fikir panjang, along bukak selalu. Sudahnya pencuri masuk rumah kita. Bapak secuil pun tak marah. Kita bukan berharta. Kesian sangat pencuri yang datang rumah kita. Penyudahnya bapak dengan pencuri nangis sama-sama.

Kalau hari cerah tiap-tiap petang along akan pergi ke hutan belakang rumah. Budak-budak lain sibuk mencari Pokemon. Along pula cari bunian hutan sampailah waktu maghrib. Orang tua-tua acapkali larang along bermain kala senja. Jika tak menurut, padahnya disorok hantu. Itulah niat along. Mungkin kayangan yang emak tinggal bukan di langit, cuma di darat. Hantu tetap tak sorok along. Pernah juga along cuba cara kencing bersepah merata-rata tempat dalam hutan. Biar bunian hutan marah. Sudahnya sekadar dapat gatal-gatal. Sebenarnya di mana kayangan emak tinggal?

Ini mungkin surat terakhir along. Eh tak, bukan along nak mati. Klise sungguh fikirnya. Along ada sebab. Biar emak berteka-teki. Perkataan “terakhir” boleh buat serebrum kita rancak berfungsi. Semacam tiba-tiba perasaan sedih hinggap atau buat dada kita panas terbakar. Along akan pastikan emak rasa semua itu (mungkin lepas baca kata sebal itu emak akan pulang).

Beberapa hari belakangan ini, along berhenti makan ubat yang bapak suruh. Dia kata kalau tak culas makan, nanti boleh jumpa emak. Buat apa makan sebiji sehari kalau boleh makan satu papan terus. Lagi cepat dapat jumpa emak. Celik sahaja mata rupanya along dekat hospital. Emak jangan risau, along dah biasa.

Kalau buat baik orang hospital tak akan pasung. Picagari pun mereka akan sayang nak guna. Dekat sini ramai budak-budak lain tulis surat macam along. Entah. Mungkin emak mereka pun terbang pergi ke kayangan. Rombongan geng emak-emak yang tak pulang-pulang.

Doktor bilang di tempat beginilah karya Vincent Van Gogh tenar dalam benak setiap orang. Doktor sarankan along berhenti menulis, bertukar ke lukisan. Along tak nak! Semua artis ada masalah mental.

Nanti kalau ada kesempatan lagi, along nak telan sepapan ubat lagi. Yang takut mati cuma emak. Nabi Isa janji akan turun. Emak tak nak turun-turun. Along tak takut mati! Along takut hidup!

Hari ini emak jadi pari-pari. Esok emak nak jadi apa? Along cadangkan duyung. Ariel tak sesuai, Ursula sesuai untuk emak.

Sampai sini sahaja cerita along (lagipun bukannya emak balas).

Emak… Emak teruslah tinggal di sana. Jangan pulang! Jangan!


Pengarang :